هدف کلی گزارشگری مالی فراهم آوردن اطلاعاتی است که آثار مالی  معاملات، عملیات  و رویدادهای مالی  مؤثر بر وضعیت مالی و  نتایج  عملیات یک واحد انتفاعی را بیان و از این طریق سرمایه گذاران، اعطاکنندگان تسهیلات مالی و سایر استفاده کنندگان  برون سازمانی را در قضاوت  و تصمیم گیری نسبت به امور یک واحد انتفاعی یاری دهد. این هدف کلی به هدف های  مشخصی که دستیابی به هر یک از آنها  مستلزم  فراهم آوردن  اطلاعاتی معین  است  به  شرح  زیر  تقسیم  می شود:

2-6-1) فراهم آوردن اطلاعات لازم برای ارزیابی وضعیت مالی و بنیه اقتصادی
اطلاعاتی که در فرآیند گزارشگری مالی درباره  منابع، تعهدات و حقوق مالی صاحبان سرمایه فراهم  می شود  باید وضعیت مالی واحد را نشان دهد و در ارزیابی  بنیه  اقتصادی آن مؤثر افتد. این اطلاعات  باید  به نحوی باشد که سرمایه گذاران، اعطاء کنندگان تسهیلات مالی و سایر گروه های استفاده کننده را در تشخیص نقاط قوت و ضعف مالی واحد انتفاعی یاری دهد و مبنایی را فراهم کند که بتوان بر اساس آن، اطلاعات مربوط به عملکرد واحد انتفاعی را  طی یک  دوره مالی ارزیابی کرد. علاوه بر این، اطلاعات  مورد  بحث می تواند تأثیر بالقوه برخی از منابع  بر گردش وجوه نقد و همچنین وجوه  نقد  مورد نیاز برای ایفای تعهدات واحد انتفاعی را نشان دهد.

اگر چه حسابداری مالی به منظور اندازه گیری  مستقیم  ارزش  واحدهای  انتفاعی طراحی نشده است با این حال، اطلاعات  مربوط به منابع و تعهدات می تواند به عنوان یکی از مبانی برآورد  ارزش  مورد  استفاده  قرار گیرد، به  ویژه زمانی که آثار تورم در آنها ملحوظ شده  باشد .

 2-6-2) فرآهم آوردن اطلاعات لازم برای ارزیابی عملکرد و توان سودآوری
اطلاعاتی که درباره عملکرد  یک واحد انتفاعی فراهم می شود باید  به نحوی  باشد که ارزیابی عملکرد گذشته را  ممکن سازد و در سنجش توان سودآوری و پیش بینی فعالیت های آتی آن واحد مؤثر افتد . استفاده کنندگان از اطلاعات مالی به ویژه سرمایه گذاران و اعطا کنندگان اعتبار غالباً بر اساس پیش بینی عملکرد آتی واحد، تصمیم گیری  می کنند . اما،  ارزیابی عملکرد  گذشته همواره یکی از مبانی شکل گیری انتظارات و پیش بینی آینده است. بنابراین، ارائه اطلاعات درباره عملکرد گذشته یک واحد انتفاعی یکی از هدف های گزارشگری مالی است .

سرمایه گذاران و اعتبار دهندگان برای اتخاذ تصمیم معمولا از یک سو به برآورد مبالغ، مقاطع زمانی و ابهامات مربوط به دریافت سود نقدی سرمایه و سود تسهیلات و از سوی دیگر به برآورد ارزش فروش سرمایه گذاری یا اصل تسهیلات در سررسید اهمیت می دهند. اما، در گزارشگری مالی برای ارزیابی عملکرد  یک  واحد انتفاعی به محاسبه  سود  و  اجزای متشکله  آن  بر  مبنای  تعهدی تأکید  می شود. زیرا، مهم ترین منبع تأمین وجه نقد در بلند مدت عملیات مستمر یک واحد است و اندازه گیری نتایج عملیات یک واحد بر

مبنای تعهدی که مستلزم شناسایی آثار معاملات، عملیات و رویداد ها در زمان وقوع است ، اطلاعات دقیق تری را  در  مقایسه  با اطلاعات مربوط به دریافت ها و پرداخت های نقدی برای ارزیابی عملکرد فراهم می سازد. با این حال، در  طول عمر یک واحد انتفاعی یا در بلند مدت،  قاعدتاً مجموع  سود  با خالص وجوه نقد دریافتی، به استثنای تغییرات سرمایه، برابر است .

سرمایه گذاران، اعطاء کنندگان تسهیلات مالی و سایر استفاده کنندگان اطلاعات مالی غالبا سود های گزارش شده و عوامل تعیین کننده آن را به طرق مختلف و برای مقاصد گوناگون مورد استفاده قرار می دهند. برخی از این  مقاصد عبارت است  از :

■ ارزیابی عملکرد مدیریت